"Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω" σου απαντάει αυτός που επιμένει γιατί δεν κάνεις αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις. Ενώ θεωρεί ότι θα έπρεπε να το έχεις κάνει ήδη. Αν υπάρχει το δε θέλω τότε γιατί δεν το σταμάταμε εδώ; Θα σε πρήζω πως πρέπει να το κάνεις αλλά δεν μπορείς να δικαιολογηθείς πως αδυνατείς να το κάνεις αλλά η πραγματικότητα είναι πως δεν θέλεις. Αφού δεν θέλω και το ξέρεις γιατί με ζαλίζεις με αυτά; Χαζαμάρες!
Δικαιολογίες. Προσπαθείς να εξηγήσεις τις αδυναμίες σου, να τις καταλάβεις και σκέφτεσαι ότι ο οποιοσδήποτε θα έλεγε πως αυτά είναι δικαιολογίες για να αποφύγεις να κάνεις κάτι. Μα πως είναι δικαιολογίες; Δικαιολογία θα ήταν αν κάτι ήταν πολύ απλό να το κάνεις, δεν είχες πρόβλημα, αλλά βρίσκεις λόγο να μην το κάνεις και ας μπορείς και δεν έχεις πρόβλημα με αυτό. Δικαιολογία θα ήταν αν βαριόσουνα να κάνεις μια δουλειά και αντί να πεις πως βαριέσαι, λες πως δεν την κάνεις γιατί δεν προλαβαίνεις και έχεις κάτι άλλο, ενώ απλά βαριέσαι και δεν θες να το πεις. Δικαιολογία θα ήταν να κρύβεις τον πραγματικό λόγο γιατί δεν κάνεις κάποια πράγματα και όχι να προσπαθείς να τα εξηγήσεις. Θα έλεγε κανείς ότι ίσως προσπαθείς να το κουράσεις στην ανάλυση ώστε να περάσει ο χρόνος και να αποφύγεις να το κάνεις. Όπως τώρα ας πούμε, τα πολλά λόγια ακούγονται σαν δικαιολογίες. Ουσιαστικά προσπαθείς να βγεις από τον λαβύρινθο των σκέψεων σου. Να καλμάρεις τους φόβους σου. Να νοιώσεις πιο έτοιμος. Να τα λογικοποιήσεις μπας και βρεις κουράγιο. Αλλά προσπαθείς και ή κακή έννοια της δικαιολογίας δεν σε τιμά.
Χρειαζόμαστε καινούριο λεξιλόγιο. Καινούρια νοήση πραγμάτων. Όσο μπερδεμένοι είμαστε εμείς άλλο τόσο ναρκωμένοι είναι αυτοί που κολυμπούν σε αυτά σαν να ήταν η πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε να ορίσουμε μια νέα πραγματικότητα. Σιγά σιγά..
Αυθεντικότητα. Σπάνιο πράγμα. Πολύ σπάνιο. Χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους που δείχνουν σταγόνες αυθεντικότητας.
Κάτι ήτανε απαγορευμένο και μετά έγινε επανάσταση και έγινε ο κόσμος δεκτικός απέναντι σε αυτό. Αλλά τις περισσότερες φορές αυτή η δεκτικότητα ήταν μόδα, ήταν κοινωνική αντιγραφή (social copy meme machine) και μετά όλοι το παίζανε εναλακτικοί και ανοιχτόμυαλοι και δεκτικοί. Και έπειτα εμφανίστηκε κάτι άλλο που δεν το είχε ξαναδει ο κόσμος και έτσι ο κόσμος το πολεμούσε. Και ο κύκλος συνεχίστηκε. Και ο τάχα μου ανοιχτόμυαλος δεν είναι να σου πω ούτε ανοιχτόμυαλος ούτε κλειστόμυαλος. Είναι αυτό που ονομάζω κοινωνική μηχανή μίμ (social meme copy machine). Δεν υπάρχει πραγματική σφαιρική συνείδηση. Σπάνια. Ίσως οι άνθρωποι να έχουν ψυχές, ίσως και να υπάρχει αυτό και να κρύβεται και να μην είναι μόνο προνόμοιο των ευαίσθητων ψυχών, απλώς τις περισσότερες φορές αναλαμβάνει το πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου και γίνεται social casual talk copy meme machine. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Είμαστε όλοι αυτό. Απλώς κάποιους τους καταλαμβάνει περισσότερο (και δουλεύει, αφού είσαι δημοφιλής στα κοινωνικά, γιατί να σκεφτείς όταν αρκεί να κάνεις copy-paste κοινές απόψεις αντί να σκεφτείς κάτι από μόνος σου;) ίσως για κάποιο λόγο αυτό το copy machine να δυσλειτουργεί σε κάποιους άλλους (όπως ο γράφων) ή έστω κάτι άλλο πιο ισχυρό να το προλαβαίνει. Αλλά όλοι λίγο πολύ είμαστε copy machines σαν κοινωνικά όντα, μην το ξεχνάτε. Αλλά τουλάχιστον κάποιοι από εμάς το έχουν καταλάβει. Ίσως και να τους ενοχλεί γιατί δεν τα πήγαιναν καλά με τα κοινωνικά τα ψευτόκάζουαλ τολκ.
Anyway, το θέμα εδώ είναι η αυθεντικότητα. Η αυθεντικότητα του εαυτού σου κρύβεται στον κόσμο. Πως θα καταλάβεις, σύμφωνα με τα προηγούμενα (απαγορευμένα που έγιναν μόδες και έχασαν την αυθεντικότητα τους) π.χ. αν κάποιος είναι άθεος το αν είναι αυθεντικός η το κάνει επειδή ακολούθησε την εκάστοτε κοινωνική μόδα; Στο μέλλον το να πιστεύεις θα είναι extreme ας πούμε. Τα ίδια θα ισχούσαν και για τις θρησκίες. Ο αυθεντικός χριστιανός και ο χριστιανός μόδα. Κλπ..
Αλλά ας πάμε στα καθημερινά. Κρυβόμαστε, προσπαθούμε να είμαστε νορμαλ. Όταν έχει καρναβάλια πάνε όλοι και ντύνονται, ευκαιρία να είναι κάτι διαφορετικό και αυτό να δικαιολογείται. Άμα όμως εγώ βγω ντυμένος σαν μπάτμαν μια μέρα καθημερινή θα με περάσουν όλοι σαν τρελό. Δες το ίντερνετ, στην αρχή λες ωραία, βλέπουμε όλοι την τρέλα του καθένα και ξαφνικά ο κόσμος αλλάζει. Δεν ασχολούμαστε με το αν κάποιος δεν είναι νορμάλ αφού βλέπουμε πόσοι τρελοί υπάρχουν στο ίντερνετ. Και χαιρόμαστε μέσα μας γιατί βρίσκουμε αφορμές να κάνουμε τρέλες. Λέμε, χαχα θα κάνω πλάνκινγκ και δεν θα με περνάνε για καθυστεριμένο πια, αφού είναι μόδα στο ίντερνετ. Φυσικά αν έκανες πλάνκινγκ πριν το πλάνκινγκ μπορεί και να σε περνούσαν για ηλήθιο. Και θα ήσουν ο πρώτος αυθεντικός, αυτός που ανακάλυψε το πλάνκινγκ για να το κάνουν μόδα οι υπόλοιποι.
Θα δεις τον κόσμο δηλαδή να μιλάει για όλα αυτά, να χαίρεται για τις τρέλες στο ίντερνετ, να χαίρεται για τα καρναβάλια αλλά την επόμενη μέρα να κρίνει κόσμο και κοσμάκη. "Πως είναι έτσι αυτός; Γιατί δεν είναι σαν τους άλλους; Γιατί ασχολείται με αυτά τα άχρηστα πράγματα; Γιατί δεν είσαι νορμάλ σαν τους υπόλοιπους;". Τουλάχιστον δεν το ακους σήμερα και πολύ αλλά είναι το γενικό social consceus (Πως γράφεται; Μου το κοκκινίζει!).
Και φτάνω ας πούμε στο φίλο μου το SotSoft. Κλασικός αυθεντικός! Σε όλα του!!! Θα σε εκπλήσει πάντα. Και λες ώρες ώρες πως τελικά πρέπει να είσαι τρελαμένος σαν το SotSoft για να είσαι αυθεντικός. Πρέπει να ζεις στην έρημο του πραγματικού (μια ατάκα που είχα διαβάσει κάπου). Εγώ δεν είμαι αυθεντικός, ούτε ημιαυθεντικός. Κρύβω πολλά που θα έκανα σε κόσμο, καμιά φορά κάνα τα απλά που δεν πολυπειράζουν, κλείνομαι στον εαυτό μου και γκρινιάζω συνέχεια για την νορμάλιτυ. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι πως δεν είμαι αυθεντικός γιατί δεν είμαι τόσο τρελός όσο ο Sotsoft (αν και ο ίδιος πιστεύει το αντίθετο, πως είμαι πιο τρελός από τον ίδιο και ίσως και να έχει δίκιο με την σκέψη που θα πω παρακάτω) αλλά τελικά ανακαλύπτω πως είμαι τρελότερος και πως όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι τρελότερος από τους αυθεντικούς ανθρώπους του ψυχιατρίου.
ΝΑΙ!!! Ο κόσμος είναι τρελός. Και συκεκριμένα είναι σχιζοφρενής. Την ημέρα είναι καθωςπρέπει, την νύχτα γίνεται μίστερ χάϊντ. Για αυτό μας αρέσουν τα καρναβάλια και οι αλητίες του ίντερνετ, γιατί θέλουμε να εκφράσουμε αυτό που κρύβουμε μέσα μας και δεν μπορούμε να το εκφράσουμε καθημερινά. Ναι κυρίες και κύριοι, η συντρηπτική πλειοψηφία του κόσμου είναι πιο τρελή από τον Sotsoft. Γιατί δεν είναι αυθεντικοί. Γιατί κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό. Οι τρελοί είναι νορμάλ και οι νορμάλ είναι τρελοί.
Κάποτε έλεγα σαν αστείο πως είμαι ο πιο νορμάλ άνθρωπος του κόσμου. Αφού καταλαβαίνω ποιός είμαι. Δεν ακολουθώ την κοινωνική μημητική μηχανή. Αλλά γιατί λείπουν οι μηχανισμοί ή ξεπετάγεται ένα μηχανισμός που με κάνει να προλαβαίνω να σκεφτώ πριν λειτουργίσει το κατώτερο κομμάτι του εγκεφάλου μου. Αυτός με κάνει να φοβάμαι και να τα σκέφτομαι. Και έτσι σκέφτομαι αν θα κοπιάρω και αν με καταλαβαίνουν και πως νοιώθω όταν οι άλλοι έχουν μπει σε αυτόματο έλεγχο και δεν τα σκέφτονται όλα αυτά (εκτός από αυτούς που προσπειούνται).
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΣ!!!
p.s. Ο κόσμος θέλει στίγματα αυθεντικότητας. Να θυμηθεί το πραγματικό. Στην έρημο..
p.p.s. Ένα μικρό edit for the whole sense (for great justice): Τι πρέπει να κάνεις για να γίνεις πιο αυθεντικός; Τίποτα! Ίσως είναι αυτό το κλασικό be yourself που το λένε οι γκόμενες και μετά κοιτάνε την κυρά μαρικά και σχολιάζουν το πως ντύνεται. Αλλά έχει νόημα. Εγώ θα πρόσθετα, γνώρισε τον εαυτό σου (και αυτό δεν γίνεται ξαφνικά αλλά συνέχεια γνωρίζεις πτυχές του) και προχώρα με αυτά που έχεις. Anyway, π.χ. το να γινόμασταν όλοι τρελοί σαν τον Sotsoft ή να βγαίναμε ντυμένοι σαν μπάτμαν (αν και θα είχα πλάκα) δεν θα σε κάνει αυθεντικό. Θα σε κάνει το να νοιώσεις ποιός είσαι και γιατί υπάρχει κάτι στο κοινωνικό που μας μπλοκάρει από το να δείξουμε πτυχές του εαυτόυ μας και λειτουργούμε με περιορισμένους τρόπους. Μην το κάνετε μόδα! Μπορεί κάποιος από εσάς να κάνει πράγματα που θεωρούνται "νορμάλ" αλλά να είναι ένας από τους λίγους αυθεντικούς νορμάλ, δηλαδή που τυχαίνει τα περισσότερα πράγματα που του αρέσουν να μην ξεφεύγουν από αυτά που είναι αποδεκτά από τον κόσμο. Αν έρθεις εσύ και μου πεις "Optimouse, κάνεις μεγάλο λάθος" θα είσαι αυθεντικός αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό και το νοιώθεις. Αν πάλι πεις "Optimouse, κάνεις μεγάλο σωστό (doh)" και το πιστεύεις, δεν το είπες για να ακουστεί καλά, τότε πάλι θα είσαι αυθεντικός. Τώρα άμα κάνω μεγάλο λάθος αυτό θα είναι άλλη υπόθεση για περαιτέρω συζήτηση αλλά τουλάχιστον εσύ θα είσαι αυθεντικός. Πιστεύω πως η αυθεντικότητα νοιώθει την διαφορετικότητα. Δεν περνάει από το ένα στρατόπεδο στο άλλο αλλά προσπαθεί να νοιώσει τους ανθρώπους και τον κόσμο για αυτά που είναι.
Θα γράψω κάτι εδώ για να μην το ξεχάσω. Θα το γράψω για να θυμάμαι και να παίρνω δύναμη. Έχει μια παράδοξη θετικότητα όταν το σκέφτηκα σήμερα.
Ο κόσμος τα έχει μαζί μου.
Ακούγεται counterintuitive, το ότι αυτή είναι μια θετική πρόταση. Είναι το κλασικό "Όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες, εγώ είμαι και γαμώ". Είναι το κλασικό "Οι άλλοι φταίνε για όλα". Παραδοσιακά έχει μια αίσθηση μιζέριας, γκρίνιας πως όλοι άλλοι φταίνε για τα δεινά, άρα κάθομαι και καταριέμαι και δεν κάνω τίποτα.
Οπότε σας το λέω, είναι counterintuitive, θα με κοιτάτε παράξενα, θα απορείτε, θα διαφωνήσετε, γιατί δεν μπορεί εγώ να είμαι τόσο arrogant. Μόνο εσείς μπορείτε. Και τότε βέβαια δεν λέγεται αυτό arrogance. Το μάθαμε το παραμύθι σας εμείς οι ευαίσθητοι. Δεν περνάνε πια αυτά.
Ο κόσμος τα έχει μαζί μου γιατί ενώ ειλικρινά κάνω αυτό που μπορώ και πραγματικά έχω περισσότερη δυσκολία να πιστέψω στον εαυτό μου από τον average Joe, ο κόσμος το μόνο που ξέρει είναι να με μειώνει κι άλλο, το μόνο που ξέρει είναι να ζητάει από τους άλλους. Αυτό δεν είναι εγωϊσμός; Δεν είναι arrogance; Θα σας πω και το άλλο. Είμαι από τα λιγοστά άτομα που αποφεύγει να κρίνει τους άλλους. Όχι ότι δεν το έχω κάνει ποτέ (και όταν το έκανα το μετάνιωσα) αλλά νομίζω ο κόσμος γύρω μου το κάνει με το παραμικρό και ειδικά βρίσκει θύματα σαν και εμένα για να το κάνει.
Έχω καταλάβει ότι πρέπει να βάλω θράσος στη ζωή μου. Ο κόσμος τα έχει μαζί μου και με αδικεί, και δεν το λέω αυτό με την αρνητική έννοια αλλά με μια θετική αίσθηση πως κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό. Για να έχω φάει τόσο σκατό ενώ έχω προσπαθήσει και έχω πετύχει τόσα πράγματα σημαίνει κάτι θετικό για μένα. Όλοι γκρινιάζουν και εγώ προχωράω. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Αυτός είναι ένας από τους μηχανισμούς θράσους που θα πρέπει να ακολουθήσει ο ευαίσθητος με χαμηλή αυτοπεποίθηση για να προχωρήσει. Χρειάζεται πάντως και εσωτερική κατανόηση της πραγματικότητας. Μου λέγανε παλιά να έχω θράσος (αυτοπεποίθηση) αλλά δεν έπερνε μπρος. Και τώρα δύσκολα είναι. Απλώς έχω αυτογνωσία της κατάστασης μου και του κόσμου. Είμαι πολύ μπροστά.
Ο κόσμος μόνο να γκρινιάζει ξέρει, εγώ προχωράω ακάθεκτος.
Το Procrastination είναι η καλύτερη λέξη! Έγραφα ένα reply σε ένα άλλο blog και βγήκε τεράστιο, ότι πρέπει για άρθρο. Αποφάσισα να το παραθέσω και εδώ. ZenBurger Blog will never die!
Κάποτε είχα να τελειώσω σημαντική δουλειά για το πανεπιστήμιο και έμεναν τρεις μέρες ενώ βαριόμουνα απίστευτα. Έπρεπε όμως να την τελειώσω πριν το deadline. Ένας φίλος μου το βράδυ μου είπε: Λοιπόν, πέσε για ύπνο και αύριο μην ασχολείσαι και μη σκέφτεσαι την εργασία. Σαν να μην είχες καμιά υποχρέωση, βγες έξω, κάνε άλλα πράγματα.
Μου φάνηκε πολύ παράξενο. Μα έχω τρεις μέρες και δύσκολα προλαβαίνω. Να πετάξω έτσι μια μέρα λες και δεν συμβαίνει τίποτα;
Δεν θύμαμαι τι έκανα, βέβαια δεν νομίζω να πέταξα όλη τη μέρα, το πολύ πολύ να βγήκα έξω και να ήρθα το απόγευμα για να συνεχίσω τη δουλειά.
Αυτό νοιώθω ότι βοηθάει μερικές φορές, ακόμα και στο να είσαι πιο παραγωγικός. Ακούγεται παράδοξο. Όταν έχουμε κάτι που μας βαραίνει και το σκεφτόμαστε συνέχεια, στενωχοριώμαστε, το αντιπαθούμε, νοιώθουμε εγκλωβισμένοι λες και δεν υπάρχει τρίτη επιλογή (Ή το κάνω ή τίποτα) ή λες και θα γκρεμιστεί όλος ο κόσμος αν χάσουμε και ένα deadline. Όλα αυτά λειτουργούν αρνητικά που αντιπαθείς αυτό που θέλεις να κάνεις σε τέτοιο βαθμό που προσπαθείς να το αποφύγεις συνέχεια ή κάθεσαι με βαριά καρδιά για να το κάνεις και σε εγκλωβίζει σε αιώνιο procrastination. Είναι ειρωνία, η εμμονή του να τελειώσεις κάτι όσο πιο γρήγορα γίνεται για να ξεμπερδέψεις, σε κάνει να το αποφεύγεις και ουσιαστικά πετυχαίνεις το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Το να μην είσαι βέβαια εκεί, το να έχεις κάτι που σε καίει και πρέπει να το ολοκληρώσεις αλλιώς την πάτησες, αλλά να μπορείς να ξεφύγεις "αλλού" είναι πολύ δύσκολο. Αυτά μου θυμίζουν φιλοσοφίες ζεν.
Και το άλλο ερώτημα μου είναι, μα αν σαν πρόφαση αυτήν την ψυχολογική εξήγηση λέω συνέχεια "Εεε εντάξυ, ας μην το ξεκινήσω και πάλι σήμερα για να ηρεμήσω" δεν θα πάει πάλι μακριά η βαλίτσα; Τουλάχιστον θα ηρεμήσεις λέω. Και τι κατάλαβες που βασανίζεις τον εαυτό σου, αφού και αυτή η ανησυχία και το άγχος σε κάνει επίσης να αναβάλεις; Δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις αναβάλεις, τουλάχιστον στην μια είσαι κάπως καλύτερα και ίσως αυτή η καλύτερη ψυχολογική κατάσταση να ανεβάσει την παραγωγικότητα σου. Ίσως και όχι.
Το καλύτερο που κάνω (εξασκώ ακόμα) σήμερα είναι ότι προσπαθώ να βρω μια ισσοροπία. Κάπου κάπου να ξοδεύω και μια μέρα, ένα πρωί, ένα απόγευμα, κάτι λες και δεν είχα αύριο να παραδώσω π.χ., και κάπου να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να κάνει και λίγη δουλειά μιας και δεν έκανε χθες και προχθές. Προσπαθώντας να κρατάω σταθερή και χαλαρή την ψυχολογία μου μπας και βγει smoothly. Είναι πολύ δύσκολο, αυτό που λένε οι περισσότεροι για ισορροπία, είναι μια πολύ λεπτή ισορροπία αλλά τουλάχιστον είμαι εγώ καλά.
Θυμάμαι τότε που σπούδαζα Αγγλία, είχα διπλωματική και ΔΕΝ την πάλεβα. Επέτρεπα στον εαυτό μου κανά δύο μέρες να πάει να απολαύσει ένα ωραίο english breakfast σε ένα πολύ καλό μέρος και γυρνούσα μεσημέρι για δουλειά. Μετά όταν έβλεπα πως δεν τραβάει, έλεγα δεν πειράζει, ας βγω να κάνω μια βόλτα. Βοηθάει αρκεί να το κρατάς σε ισορροπία.
Άδειο μυαλό. Μπορείς; Προσπαθείς. Σε γεμίζουν ιδέες. Κουράσεις. Κουράσεις!
Με το που γενιέσαι σε διαμορφώνουν. Μετά όταν καταλάβεις τι έχει γίνει είναι αργά. Το όμορφο είναι η ιδέα πως μπορείς να είσαι άδειος. Χωρίς κολήματα, χωρίς ανήκω, χωρίς ιδέες να σε περιορίζουν.
Όχι! Δεν το θέλει κανείς. Δεν μπορείς να μην ανήκεις. Πρέπει να ανήκεις κάπου λένε!
Καλύτερα, λένε, σατανιστής παρά άθεος. Καλύτερα ψήφος παρά αποχή. Καλύτερα άποψη παρά τίποτα. Λένε, εσύ θα τοποθετηθείς; Αντικείμενο είμαι να τοποθετηθώ; Δεν μπορείς εσύ να μην ανήκεις κάπου, λένε. Πρέπει να πιστεύεις σε κάτι.
Πρέπει να είναι ο λαβύρινθος του μυαλού σου βομβαρδισμένος από τον οχετό ιδεών τους. Εσύ δεν μπορείς να απέχεις.
Μα αν όλος ο κόσμος χαλάρωνε λίγο και έδιωχνε για λίγο το βάρος αυτό από τον λαβύρινθο του μυαλού του τα πράγματα θα γινόταν έστω και ελαφρώς καλύτερα. Στη χειρότερη δεν θα άλλαζε και τίποτα αλλά για ένα μικρό χρονικό διάστημα θα χαλάρωνε και ο κάθε μαλάκας και ίσως να ένοιωθε για λίγο τι χάνει που κουράζεται με τις ιδέες και τους φανατισμούς του.
Πωπω, πως θέλω να κάνω reset το σύμπαν του μυαλού μου. Να πάρω ένα σπαθί να το ακονίζω, να το λαδώνω και να μην με νοιάζει τίποτα. Και λέδερ γκάουντλετς φυσικά..
Χρειάζεσαι κάτι για να θυμάσαι πως είσαι ζωντανός. Αναζητάς τον αληθινό σου εαυτό. Προσδοκάς κάτι που δεν είναι ιδεατό. Αυτό που όταν το καταλάβεις και το νοιώσεις, όταν το δεχτείς και το κάνεις με χαρά θα το αναγνωρίσεις αμέσως σαν κάτι το αληθινό, εκεί που κρύβεται το πνεύμα του πραγματικού σου εαυτού.
Σου λένε να μην σκέφτεσαι. Να κάνεις μόνο αυτό που θεωρείται παραγωγικό και σωστό. Αυτό που ο πολύς κόσμος καταλαβαίνει ως χρήσιμο. Μα στην τέχνη, στη δημιουργία, στην επιστήμη είναι οι πρωτότυπες ιδέες που αλλάξανε τον κόσμο, είναι εκείνο το πνεύμα που αντιστεκόταν στη ρουτίνα, στην ρομποτική οπτική αυτών των πράγματων, στο κάντο όπως σου λέμε και μην το σκέφτεσαι γιατί έτσι είναι.
Καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πνεύμα στα δημιουργικά πράγματα που κάνει κάποιος και είναι τόσο ότινανε που δεν υπάρχει περίπτωση να αποσκοπεί κανείς σε κάτι προσιτό με αυτά. Δεν λέω, και αυτά που έχουν κάποιες προοπτικές χρησιμότητας μπορεί να γίνονται μέσα από την ψυχή κάποιου και όχι ρομποτικά και τυπικά για να κερδίσουμε κάτι, απλώς αυτό παίζει 50-50. Για αυτό ας πούμε και η παράξενη αφηρημένη τέχνη ή ο προγραμματισμός παλιών υπολογιστών κρύβουν σίγουρα πνεύμα. Πνεύμα υπάρχει και στις μεθόδους μιας και δεν τις βρίσκεις συνήθως έτοιμες ενώ πρέπει να τις εφεύρεις και θέλουν φαντασία.
Ας πούμε κάποιος μπορεί να κάνει επιστημονικές μετρήσεις σαν παπαγαλάκι και να είναι τέλειος σε αυτό. Αλλά να φανταστείς ότι το μπρόκολο μπορεί να περιγραφεί μαθηματικά με φράκταλ γεωμετρία θέλει αυτό που λένε φαντασία, εγώ το λέω δημιουργικό νου, πνεύμα εσωτερικό, δικό σου, αληθινό. Είναι δύσκολο να το περιγράψω αλλά είναι η διαφορά του "κάντο όπως σου το λέμε, αυτή είναι η μέθοδος" με το να το σκέφτεσαι και να πειραματίζεσαι μοναδικά και πραγματικά και να έχει αντίληψη προσωπική η δημιουργία σου, να το νιώθεις, να πορώνεσαι, να παθιάζεσαι επειδή καθώς το δημιουργείς παράλληλα νιώθεις και όλο το concept και θέλεις και να το περιγράψεις (μάταια) σε όλους αυτούς τους αδιάφορους ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για την επιφάνεια και όχι την ουσία.
Ανακάλυψα όμως πως αυτή η αίσθηση του ότι είσαι εκεί και είσαι ο αληθινός σου εαυτός καθώς δημιουργείς, είναι αυτή που σε ξυπνάει και σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος με συνείδηση και όχι μηχανή.
