Χρειάζεσαι κάτι για να θυμάσαι πως είσαι ζωντανός. Αναζητάς τον αληθινό σου εαυτό. Προσδοκάς κάτι που δεν είναι ιδεατό. Αυτό που όταν το καταλάβεις και το νοιώσεις, όταν το δεχτείς και το κάνεις με χαρά θα το αναγνωρίσεις αμέσως σαν κάτι το αληθινό, εκεί που κρύβεται το πνεύμα του πραγματικού σου εαυτού.
Σου λένε να μην σκέφτεσαι. Να κάνεις μόνο αυτό που θεωρείται παραγωγικό και σωστό. Αυτό που ο πολύς κόσμος καταλαβαίνει ως χρήσιμο. Μα στην τέχνη, στη δημιουργία, στην επιστήμη είναι οι πρωτότυπες ιδέες που αλλάξανε τον κόσμο, είναι εκείνο το πνεύμα που αντιστεκόταν στη ρουτίνα, στην ρομποτική οπτική αυτών των πράγματων, στο κάντο όπως σου λέμε και μην το σκέφτεσαι γιατί έτσι είναι.
Καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πνεύμα στα δημιουργικά πράγματα που κάνει κάποιος και είναι τόσο ότινανε που δεν υπάρχει περίπτωση να αποσκοπεί κανείς σε κάτι προσιτό με αυτά. Δεν λέω, και αυτά που έχουν κάποιες προοπτικές χρησιμότητας μπορεί να γίνονται μέσα από την ψυχή κάποιου και όχι ρομποτικά και τυπικά για να κερδίσουμε κάτι, απλώς αυτό παίζει 50-50. Για αυτό ας πούμε και η παράξενη αφηρημένη τέχνη ή ο προγραμματισμός παλιών υπολογιστών κρύβουν σίγουρα πνεύμα. Πνεύμα υπάρχει και στις μεθόδους μιας και δεν τις βρίσκεις συνήθως έτοιμες ενώ πρέπει να τις εφεύρεις και θέλουν φαντασία.
Ας πούμε κάποιος μπορεί να κάνει επιστημονικές μετρήσεις σαν παπαγαλάκι και να είναι τέλειος σε αυτό. Αλλά να φανταστείς ότι το μπρόκολο μπορεί να περιγραφεί μαθηματικά με φράκταλ γεωμετρία θέλει αυτό που λένε φαντασία, εγώ το λέω δημιουργικό νου, πνεύμα εσωτερικό, δικό σου, αληθινό. Είναι δύσκολο να το περιγράψω αλλά είναι η διαφορά του "κάντο όπως σου το λέμε, αυτή είναι η μέθοδος" με το να το σκέφτεσαι και να πειραματίζεσαι μοναδικά και πραγματικά και να έχει αντίληψη προσωπική η δημιουργία σου, να το νιώθεις, να πορώνεσαι, να παθιάζεσαι επειδή καθώς το δημιουργείς παράλληλα νιώθεις και όλο το concept και θέλεις και να το περιγράψεις (μάταια) σε όλους αυτούς τους αδιάφορους ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για την επιφάνεια και όχι την ουσία.
Ανακάλυψα όμως πως αυτή η αίσθηση του ότι είσαι εκεί και είσαι ο αληθινός σου εαυτός καθώς δημιουργείς, είναι αυτή που σε ξυπνάει και σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος με συνείδηση και όχι μηχανή.
Όσον αφορά αυτό που είπες με το 50-50, θα συμπλήρωνα ότι το 50 που έχει την όρεξη να παράγει με προοπτικές χρησιμότητας (όπως πολύ σωστά είπες) είναι εντάξει. Αλλά το υπόλοιπο 50 είναι αυτό που βασανιζεται, γιατί ενώ είναι χαρακτήρας με πρωτογενής δημιουργικότητα, εγκλωβίζεται από τα "πρέπει" στην παραγωγή και θωρακίζεται από τύψεις αν δοκιμάσει να "χάσει τον χρόνο του" στην δημιουργία.
ΑπάντησηΔιαγραφή