Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010
Η δημιουργία είναι πνεύμα.
Χρειάζεσαι κάτι για να θυμάσαι πως είσαι ζωντανός. Αναζητάς τον αληθινό σου εαυτό. Προσδοκάς κάτι που δεν είναι ιδεατό. Αυτό που όταν το καταλάβεις και το νοιώσεις, όταν το δεχτείς και το κάνεις με χαρά θα το αναγνωρίσεις αμέσως σαν κάτι το αληθινό, εκεί που κρύβεται το πνεύμα του πραγματικού σου εαυτού.
Σου λένε να μην σκέφτεσαι. Να κάνεις μόνο αυτό που θεωρείται παραγωγικό και σωστό. Αυτό που ο πολύς κόσμος καταλαβαίνει ως χρήσιμο. Μα στην τέχνη, στη δημιουργία, στην επιστήμη είναι οι πρωτότυπες ιδέες που αλλάξανε τον κόσμο, είναι εκείνο το πνεύμα που αντιστεκόταν στη ρουτίνα, στην ρομποτική οπτική αυτών των πράγματων, στο κάντο όπως σου λέμε και μην το σκέφτεσαι γιατί έτσι είναι.
Καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πνεύμα στα δημιουργικά πράγματα που κάνει κάποιος και είναι τόσο ότινανε που δεν υπάρχει περίπτωση να αποσκοπεί κανείς σε κάτι προσιτό με αυτά. Δεν λέω, και αυτά που έχουν κάποιες προοπτικές χρησιμότητας μπορεί να γίνονται μέσα από την ψυχή κάποιου και όχι ρομποτικά και τυπικά για να κερδίσουμε κάτι, απλώς αυτό παίζει 50-50. Για αυτό ας πούμε και η παράξενη αφηρημένη τέχνη ή ο προγραμματισμός παλιών υπολογιστών κρύβουν σίγουρα πνεύμα. Πνεύμα υπάρχει και στις μεθόδους μιας και δεν τις βρίσκεις συνήθως έτοιμες ενώ πρέπει να τις εφεύρεις και θέλουν φαντασία.
Ας πούμε κάποιος μπορεί να κάνει επιστημονικές μετρήσεις σαν παπαγαλάκι και να είναι τέλειος σε αυτό. Αλλά να φανταστείς ότι το μπρόκολο μπορεί να περιγραφεί μαθηματικά με φράκταλ γεωμετρία θέλει αυτό που λένε φαντασία, εγώ το λέω δημιουργικό νου, πνεύμα εσωτερικό, δικό σου, αληθινό. Είναι δύσκολο να το περιγράψω αλλά είναι η διαφορά του "κάντο όπως σου το λέμε, αυτή είναι η μέθοδος" με το να το σκέφτεσαι και να πειραματίζεσαι μοναδικά και πραγματικά και να έχει αντίληψη προσωπική η δημιουργία σου, να το νιώθεις, να πορώνεσαι, να παθιάζεσαι επειδή καθώς το δημιουργείς παράλληλα νιώθεις και όλο το concept και θέλεις και να το περιγράψεις (μάταια) σε όλους αυτούς τους αδιάφορους ανθρώπους που νοιάζονται μόνο για την επιφάνεια και όχι την ουσία.
Ανακάλυψα όμως πως αυτή η αίσθηση του ότι είσαι εκεί και είσαι ο αληθινός σου εαυτός καθώς δημιουργείς, είναι αυτή που σε ξυπνάει και σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος με συνείδηση και όχι μηχανή.
Ή πλασίμπο άποψη.
Αναρωτιέμαι αν κάτι είναι αυτό που είναι επειδή έτσι είναι ή επειδή έτσι λένε πως είναι οπότε το κάνουν να είναι. Όταν κάποιος μουρμουράει μια κοινή γνώμη και όλοι γνέφουν το κεφάλι πως έτσι είναι αφού είναι, δεν είναι σαν να συναισθάνονται πως αυτό είναι το σωστό επειδή απλώς το συναισθάνονται; Ένα φαινόμενο πλασίμπο που συντηρεί απόψεις επειδή αυτές κυκλοφορούν τόσο συχνά που και ψέμα να είναι γίνονται αλήθεια.
Σαν το συναίσθημα που έχεις πως μια άποψη είναι κοινή και "σωστή" επειδή την άκουσες από τότε που γεννήθηκες μέχρι σήμερα και υπάρχει μια άισθηση κοινωνικής συνοχής στο άκουσμα της, επίσης υπάρχει το συναίσθημα που έχω (που ίσως να είναι και το ίδιο με μια διαφορετική αντιδράση μέσα στο μυαλό μου) πως έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα άποψη πλασίμπο που έχει γίνει πια ρηχή και γραφική από τα πολλά ακούσματα.
Δεν είναι μεγάλη χαρά όταν ο καθημερινός άνθρωπος περιμένει την προφανή απάντηση, όταν σου αραδιάζει μια κοινότυπη πλασίμπο φράση και προβλέπει γνέψιμο κεφαλιού εκ μέρους σου, αποδοχή, κατάφαση, εσύ να τον εκπλήσεις με μια κουφή και πρωτότυπη ανταπάντηση που ακυρώνει αυτήν την ψευδαίσθηση πως η αλήθεια είναι κοινή και προφανής;
Θέλω να καταγράψω αυτές τις κοινοτυπίες, να τις μελετήσω, να τις αναλύσω, να ψάξω την ιστορία τους και να τις απομυθοποιήσω. Θα έχει φοβερή πλάκα! Ας αποδείξουμε πως είμαστε ελέφαντες τελικά..
Parental Advisory
Γονική συμβολή
Χαμένος στη μοχθηρότητα των προσεκτικά καλλιεργημένων υποχρεώσεων.
Το εξαίσιο αυτό μαυσωλείο το χτίσαμε για σένα παιδί μου.
Μπορείς να θαφτείς με ασφάλεια στη ζεστασιά των παγωμένων μαρμάρων του.
Εδώ δεν υπάρχει κίνδυνος, ούτε περιπέτεια.
Μονάχα η περιπέτεια της ρουτίνας και της καθημερινότητας.
Είδες;! Οι γονείς σου νοιάζονται για σένα.
Σου επέβαλαν την καλύτερη και πιο επικίνδυνη περιπέτεια!
Από εδώ δεν πρόκειται να βγεις ποτέ ζωντανός.
Όλο
«…ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ, ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΟΛΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ, ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΑΝΑΒΡΥΖΕΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ…» ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ
Σαν Κάθε Μέρα
19-10-07
Σαν κάθε μέρα
τι να πει κανείς για τη σημερινη ημέρα?
λίγο βαρετά. ίσως και παραπάνω από λίγο.
εγώ φταίω. αψηφώ τη ζωή, αφήνω τα δευτερόλεπτα να με αποχαιρετούν και τα κοιτάω που απομακρύνονται από την υποκειμενική αντίληψη του εαυτού μου.
ενα μικρό ανθρωπάκι, ή καλύτερα ένα μικρό παιδάκι που κάθεται στο πεζούλι και κρατά το κεφάλι του θλιμμένο...
μία αόρατη κουκίδα μπροστά στο θαύμα της δημιουργίας, αναπνέοντας από φιάλες συσκευασμένης ζωής, πίσω από τις μπάρες της φυλακής που ο ίδιος ζωγράφισα. καλά μην κλάψουμε κι όλας. και αν κλάψω αυτό θα είναι για να σπάσω την ανία με την αδιαμφισβήτητη ένταση που σου προσφέρουν τα δάκρυα.
άφησα κι αυτή τη μέρα να περάσει. και γω σκλάβος σωστός με την αξίνα που μου δώσανε να σπάω πέτρες καθημερινά. χωρίς την παραμικρή σταγόνα θάρρους. χωρίς την παραμικρή ουσιαστική θέληση για ελευθερία. τελικά οι προσευχές βγαίνουν αληθινές. όταν ήμουν μικρός προσευχόμουνα για θάνατο. ο ψυχικός θάνατος με βρήκε ήδη. ο σωματικός είναι κοντά.
δεν είναι ιδιαίτερα δίκαιο, ή μάλλον είναι. τελικά ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. έκαναν λάθος που με άφησαν να πιστεύω το αντίθετο.
η κινητήριος δύναμη των πάντων είναι η θέληση. και μάλιστα η θέληση για ζωή. και τελικά η μεγάλη δύναμη θα μου δείξει ότι έχω λάθος, αφαιρώντας μου τη σωματική μου υγεία, για να προσπαθήσω για τη ζωή και να τα καταφέρω και τελικά να αποδειχθώ λάθος. στην ουσία εγώ το προκαλώ αυτό. καπνίζω, πίνω, είναι θέμα χρόνου. απλά η αίσθηση του θεού δίνει ένα νόημα στην ύπαρξή μας και σαφώς και στη δική μου.
συγχώρεσε με πατέρα, αμάρτησα.
δεν ξέρω καν γιατί ζητάω συγχώρεση και γιατί υπάρχει η έννοια αμαρτία. αναρωτιέμαι αν οι πρώτοι άνθρωποι είχαν αυτή τη λέξη στο λεξιλόγιό τους. ή τελικά είναι μια ωραία εφεύρεση της εξέλιξης του λαμπρού ανθρώπινου μυαλού. είναι τελικά ιδιαίτερα διασκεδαστικά όλα. είδες έκανα λάθος στη αρχή που ονόμασα τη μέρα αυτή βαρετή. μορφωνόμαστε για να απομακρυνθούμε από τα ζώα και από τη φύση. μορφωνόμαστε για να απομακρυνθούμε από την ευτυχία. την κρύβουν πολύ νωρίς, για να έχουμε κάτι να κάνουμε σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας. να ψάχνουμε να τη βρούμε. να χαθούμε και να ξεχάσουμε τα ένστικτά μας αναλώνοντας τους εαυτούς μας στο κυνηγι της κρυμμένης ευτυχίας. στο κυνήγι της ζωής. ζωή. ζω. ζώο. στο κυνήγι του ζώου. στο κυνήγι της καθαρής μορφής μας που έχουμε ερχόμενοι στη ζωή. στο κυνηγι του ζώου που κρύβεται μέσα μας.
εγώ φταίω, ήταν δική μου η επιλογή. Σύντομα το τόσο ελπιδοφόρο ‘εγώ’ θα υποκύψει και σωματικά στις πληγές. κρίμα...
Hero
Do you know who a hero is? Nine times out of ten, a hero is someone who is tired enough, cold enough, and hungry enough not to give a damn. I don’t give a damn.
Hawkeye Pierce in M*A*S*H
Ας Είναι
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ…
ΘΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΝΕ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΤΑΩ.
ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΜΙΛΑΜΕ.
ΘΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΒΟΥΒΗ, ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ.
ΑΠΛΑ ΤΟΤΕ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΜΕ ΧΑΡΑ. ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ.
ΤΩΡΑ ΘΑ ΡΟΥΦΑΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΖΟΥΡΑ ΕΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ.
ΑΣ ΕΙΝΑΙ.
Zen vs Τελειομανία
Άγχος
Τύψεις
Ανασφάλεια
Αυνανισμός μέχρι τύφλωσης
Ματαιοδοξία
Πόνος στο στομάχι
Καρκίνος
Και φυσικά θάνατος...
Ξεχνάμε όμως κάτι. Η δημιουργία ξεκινάει από την αποτυχία.
ΖΗΤΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ
Και έπαιζε. Έπαιζε συνέχεια. Χωρίς να σκέφτεται. Χωρίς να ζει τη μουσική. Την άκουγε απλά σαν ακροατής. συγκεντρωμένος μέχρι να κάνει ένα λάθος. Περίμενε το λάθος. Που θα έδινε ένα διαφορετικό άκουσμα στο παίξιμό του. Το παλιό του πιάνο άντεχε και έδινε κάθε ήχο που αυτός έπαιζε, αλλά όχι αυτόν που επιθυμούσε. Αυτός θα ερχόταν από το λάθος. Μα ήταν πολύ καλός. Έπαιζε για ώρες χωρίς να κάνει λάθος. Και συνέχιζε. Μέχρι που κουράστηκε. Και σταμάτησε. Σηκώθηκε σπρώχνωντας το σκαμνί του πίσω. Έκλεισε το καπάκι με προσοχή. Και στάθηκε εκεί για λίγο όρθιος. Εκεί μπροστά από το ξεθωριασμένο όργανο που είχε από μικρός. Στάθηκε για λίγη ώρα. Και μετά γύρισε στις υπόλοιπες ασχολίες του. Στην καθημερινή του ασφάλεια. Στις συνήθειές του. Εκεί που λάθη δεν υπάρχουν.
Με Αγάπη
ΜΕ ΑΓΑΠΗ
07:00
ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΣ.
ΤΗΝ ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΦΩΤΕΙΝΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ.
ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΑ. ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ. ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΡΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΠΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ. ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΚΑΠΟΥ.
ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΚΑΠΟΥ. ΜΙΚΡΟ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΓΡΑΝΑΖΑΚΙ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΛΟΓΥΑΛΙΣΜΕΝΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ. ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΓΙΝΕ 7:00 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ. ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙ ΞΑΝΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟΝ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΦΩΤΕΙΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟ.
ΕΙΔΕ ΜΙΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΣΤΗ ΓΥΑΛΙΝΗ ΠΟΡΤΑ. ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΠΩΣ ΕΙΔΕ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΙΓΟΥΡΑ. ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙ. ΕΝΑ ΡΟΜΠΟΤΑΚΙ ΠΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.
Λίγος Μπουκόφσκι Ακόμα
πετώντας το ξυπνητήρι
ο πατέρας μου έλεγε πάντα: «νωρίς στο κρεβάτι και
νωρίς στο πόδι, ο άντρας γίνεται υγιής, πλούσιος
και σοφός».
τα φώτα στο σπίτι μας έσβηναν στις οχτώ
σηκωνόμασταν χαράματα από τη μυρωδιά του
καφέ, του τηγανιτού μπέικον και των χτυπητών
αυγών.
Σε όλη του τη ζωή, ο πατέρας μου έμεινε πιστός στο
πρόγραμμα
Αυτό.
πέθανε νέος, απένταρος,
κι όχι ιδιαίτερα
σοφός, νομίζω.
Μετά από αυτή τη διαπίστωση, απέρριψα τις συμβουλές του
κι έτσι
αργά έπεφτα στο κρεβάτι κι αργά ξυπνούσα: το μεσημέρι.
δεν ισχυρίζομαι ότι κατέκτησα
τον κόσμο αλλά απέφυγα τουλάχιστον
τα πρωινά μποτιλιαρίσματα, γλίτωσα από κάμποσες παγίδες
γνώρισα παράξενους, υπέροχους
ανθρώπους
ένας από τους οποίους
ήταν
ο εαυτός μου – κάποιος που ο πατέρας μου
δεν γνώρισε
ποτέ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)