Zen vs Τελειομανία

Έχουμε μάθει στη ζωή μας να μην κάνουμε λάθη. Να είμαστε τέλειοι. Ειδικά όταν μας παρατηρούνε. Να μην σκοντάψουμε πουθενά. Να πετύχουμε σε όλα τα τεστ. Γιατί έτσι λειτουργεί η μηχανή του κόσμου. Που βγάζει τους επιστήμονες, τους εμπόρους και τους εργάτες. Μα οι επιστήμονες δεν δημιουργούν πια. Απλά ακολουθούν μια καριέρα. Και βγάζουν λεφτά. Και οι από πάνω τους βγάζουν πιο πολλά λεφτά. Και ένας βγάζει τα άντερά του. Έτσι ξεκινάει:

Άγχος

Τύψεις

Ανασφάλεια

Αυνανισμός μέχρι τύφλωσης

Ματαιοδοξία

Πόνος στο στομάχι

Καρκίνος

Και φυσικά θάνατος...

Ξεχνάμε όμως κάτι. Η δημιουργία ξεκινάει από την αποτυχία.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΛΑΘΟΣ

Και έπαιζε. Έπαιζε συνέχεια. Χωρίς να σκέφτεται. Χωρίς να ζει τη μουσική. Την άκουγε απλά σαν ακροατής. συγκεντρωμένος μέχρι να κάνει ένα λάθος. Περίμενε το λάθος. Που θα έδινε ένα διαφορετικό άκουσμα στο παίξιμό του. Το παλιό του πιάνο άντεχε και έδινε κάθε ήχο που αυτός έπαιζε, αλλά όχι αυτόν που επιθυμούσε. Αυτός θα ερχόταν από το λάθος. Μα ήταν πολύ καλός. Έπαιζε για ώρες χωρίς να κάνει λάθος. Και συνέχιζε. Μέχρι που κουράστηκε. Και σταμάτησε. Σηκώθηκε σπρώχνωντας το σκαμνί του πίσω. Έκλεισε το καπάκι με προσοχή. Και στάθηκε εκεί για λίγο όρθιος. Εκεί μπροστά από το ξεθωριασμένο όργανο που είχε από μικρός. Στάθηκε για λίγη ώρα. Και μετά γύρισε στις υπόλοιπες ασχολίες του. Στην καθημερινή του ασφάλεια. Στις συνήθειές του. Εκεί που λάθη δεν υπάρχουν.